Katten hebben ook een leven, niet altijd keuze vrij. Blijkt maar weer.!

Let op! Wij hebben hard jullie hulp nodig! Een tijdje terug ontvingen wij een noodkreet over acht verwaarloosde katten in Best (Nabij Eindhoven).
Deze katten bevinden zich in een keuken/voorkamertje in een woning van een hoogbejaarde vrouw. Deze mevrouw wil voor niemand de deur open doen en hulp kan niet geboden worden.

Diegene die bij ons de melding deed van deze ernstige verwaarlozing, geeft aan inmiddels alle instanties afgebeld te hebben voor hulp.

Wij citeren: De Dierenpolitie, de Dierenbescherming, het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, de GGD Brabant Zuid-Oost en de Gemeente Best.
Alle instanties geven aan dat de mevrouw ervoor kiest om zo te leven en dat er daarom niets gedaan kan worden. Wij vinden deze reactie absurd, DE KATTEN KIEZEN ER IMMERS NIET VOOR! Vanaf buiten is al te zien hoe schrijnend de situatie is. De katten zijn niet heel mager en krijgen eten, daarom zou verplicht ingrijpen geen optie zijn wordt aangegeven. Maar de katten leven in een kleine ruimte, in hun eigen ontlasting! geen schoon plekje om te liggen. Niks.. En dan te bedenken dat er binnenkort vast weer kittens geboren worden in die ruimte aangezien de katten zeer waarschijnlijk niet geneutraliseerd zijn.

Wij hebben destijds al aangeven te willen helpen om deze katten een beter bestaan te geven. Maar als directe hulp niet mogelijk is, kunnen wij NIETS! De desbetreffende instanties kunnen deze dieren onder dwang hier weghalen. Wij kunnen dit NIET.

Er is nu een petitie gestart door diegene die dit ernstige probleem gesignaleerd heeft. Dit in de hoop om zo toch die instanties te mobiliseren. DIT KAN ZO NIET LANGER!!

Teken a.u.b. de petitie en deel dit bericht zoveel mogelijk. We hopen dan echt spoedig deze katten hier te kunnen bevrijden, of hopelijk een andere officiële instantie te mobiliseren dit te doen voor dat het te laat is!!

PETITIE HIER: http://www.petities24.com/8_verwaarloosde_katten_in_best_n-b

Nike de bruikleen kater

Is artikel geschreven voor schrijfwedstijd voor het tijdschrift: Over dieren .

Wat hadden mijn vriend en ik gemeen, beide vier katten, hij vier Brits kortharige en ik had twee kortharige en twee langharige. Langzaam verloren we ze door ouderdom, dan wel door een virus, en kanker. Ze werden vervang door katten die een ander thuis zochten via het internet, asiels, advertentie bij de dierenwinkel en arts. Allemaal kregen ze een plaatsje in onze hart, hadden en hebben ze hun eigen verhaal en waren er tranen als we ze moesten laten inslapen.

Vaak kwamen we met de kat op de arm bij de dierenarts. Wat in de wachtkamer alleen maar verbaasde gezichten gaf.

Zo ook onze grootste inbruikleen[1] klassieke Perzische kater Nike. Tien chihuahua past in hem. Hij werd de kneiter van Leiden, maar onze kleine baviaan. Met zijn verhuizing uit de Oekraïne had hij een vreselijke vlucht gehad, daarom krijste hij zomers de hele weg naar Frankrijk en terug.

Maar moest het veld ruimen omdat de heer des Huizens allergisch van hem werd. Wij waren zijn laatste redmiddel anders zou hij worden ingeslapen. Half verdoofd werd Nike naar ons weggebracht.

De eerste keer dat wij met hem naar de dierenarts moesten, besloot ik hem op de arm mee te nemen. Groot risico, maar toch, het was aandoenlijk toen we van de wachtkamer naar de dierenarts liepen en Nike zijn poten om de hals van mijn vriend legde en iedereen over de schouder van mijn vriend aan keek. Zijn bazin voor vakantie in Oekraïne viel flauw met dat sms bericht.

We reisde nog vaak met hem. Liefst wilde Nike in een van de oldtimers een ritje maken. Kleine aandoenlijke piepjes gaf hij als commentaar op wat hij buiten allemaal zag..

Om zijn bazin toch op de hoogte te houden kwam er zelfs een eigen blog 

    

---

[1]  De bruikleen kater, hij bleef van de eigenaresse. Reden dat hij niet meer terug ging is een ander verhaal!

Boris Boef?

Het is weer eens zo ver Boris al twee teken afgelopen twee weken verwijderd. Deze week loopt meneer weer redelijk mank, en heeft hij zijn voor ons rechter oog dicht zitten. Maar oh wee het speel kwartier in Leiden is, want dan vergeet hij dat hij mank of pijn heeft.
Dinsdag wilde hij in Nijmegen wel met me tot de brievenbus wandelen (250 m), als een hondje liep hij mee. Het was al laat, niet veel mensen op pad maar wel een oude dame die hem graag wilde vangen of iets ? Maar toen ik hem riep, liep hij meteen op een holletje langs me op voorruit. Ja, je had die dame moet zien kijken met haar fiets in de hand, had zij even het nakijken. Helemaal verbaast zo`n langharige kat luisterend en mee lopend als een hond. Mevrouw, gewoon goed afgericht. 
Nee eerlijk zijn, Boris heeft een asiel verleden en wil mij, en ik hem niet kwijt, dus trouwer dan menig ander kat volgt hij mij. 
Niet erg handig als je gaat trainen voor de vierdaagse want dat kan zijn linker voor ons rechter voorpoot echt niet meer aan. Een groot blokje Minoe zoeken was al veel te veel voor hem. Je hoorden hem blazen en naar adem snakken.
Zijn leeftijd is gissen, want toen ik hem uit de erfenis van Jantiene haalde was er spraken van dat hij acht jaar was. Dat is nu bijna vier jaar en veel dierenarts bezoeken waar hij als een zijde draadje aan elkaar hing geleden. 
Het blijft een boef maar nog steeds bang dat ik hem aan de kant zet. Mijn lieve kattenschat dat nooit meer. Mijn wens is( maar ik twijfel een mannelijke of vrouwelijk kat) een metgezel voor de dagen dat hij in Nijmegen is. Hij houdt van gezelschap dat merk ik in Leiden. Bij mij in de Nijmeegse tijd is hij in mijn afwezigheid ook steeds op pad of ligt hij hele dagen voor de voordeur op met te wachten terwijl hij zijn eigen elektronische deur heeft aan de achterkant.