Het was deze dagen in 2010 dat we je bij het asiel in Tiel ophaalde. 
Willow was je naam, je bijnaam werd al gauw Capitein één oog.
Helaas moesten we je naar een driekwart jaar in laten slapen maar je gezichtje en aanwezig-heid missen we nog steeds.
Jij was de eerste, die mij nog duidelijker maakte dat katten uit het asiel een trauma hebben.
We moesten het liefst de zelfde route rijden want je was op je hoeden als ik een andere route reed naar Leiden. Zelfs toen Boris er bijkwam bleef dat een beetje. Bang dat ik je uit de auto zou zetten. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Ik heb velen Perzen nu gehad maar jij heb met je gehavende gezichtje mijn dieren hart gestolen.
Voor al die mensen die een dier nemen, denk er goed over na. De kosten, de tijd en de zorg die erbij komt kijken..
Een dier naar het asiel of op straat zetten tekent ze voor het leven.
Dat hebben we met de dieren die we een eind thuis gaven nu wel gezien.
Onlangs moest ik wachten bij een bos rand met Boris. En dacht hem een plezier te doen, hem aan de riem uit te laten. Daar was Boris ook niet gerust op. Bij een tank station maakt hem niet uit. Gek genoeg heeft hij sindsdien dat als we Tiel voorbij rijden in de weekend dat hij wakker wordt en nog wel eens sputteren.
Hij mist zijn maatje Capitein. Vooral als we de andere maatjes( Minoe, Nike, Poek en Speedy) in Leiden hebben achter gelaten en terug naar Nijmegen gaan. ( Boris wil zo graag met ander katten spelen en samen zijn)
Annemarie en Boris
maar ook de anderen in Leiden: Kees, Minoe, Nike Poek en Speedy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten